Het is perfect weer voor de plantjes, die groeien zo hard dat je het bijna ziet gebeuren. Voor de achtertuin ben ik daar heel blij mee, maar het onkruid op de oprit is een ander verhaal. Dat moet eruit en dat is helaas mijn werkje.
Daarom sta ik vanmorgen met een mok koffie, veger en blik, tuinhandschoenen en een schilmesje voor een oppervlak van vierentwintig vierkante meter. Helemaal klaar om op mijn eigen unieke manier aan het karwei te beginnen.
Mijn manier is een hele speciale, ik begin namelijk altijd keurig netjes bij de voordeur met het heilige voornemen georganiseerd en systematisch naar de straat toe te werken. Helaas ontaard dat altijd in een kriskras geschuifel op mijn knieën omdat het volgende onkruidje dat mij opvalt nooit netjes in een lijn met de andere staat. En de visgraat bestrating van kleine klinkers helpt ook niet mee om het roer recht te houden. Als ik dan na lange, lange tijd bij de straat aankom en omkijk, blijkt dat ik de helft gemist heb en het beste weer bij de voordeur kan herstarten. Tegen die tijd doen mijn knieën zeer, protesteert mijn rug, heb ik het warm, is mijn koffie koud en mag het overgebleven onkruid van mij lekker blijven groeien en bloeien.
Dit jaar moet dat anders kunnen, als mijn brein het niet aankan om in rechte lijnen te werken moet ik het maar een beetje helpen. Van de buurkinderen krijg ik een stuk stoepkrijt en ik begin opgewekt mijn oprit in vierentwintig vakken van een vierkante meter te verdelen en te nummeren. Normaal blijft de helft van het onkruid staan dus het doel van vandaag is het onkruid vrij maken van de eerste twaalf vakken.
Ik ga vol goede moed aan het werk. Af en toe moet ik mezelf vermanend toespreken als ik een verleidelijk onkruidje in een aangrenzend vak wil pakken, maar over het algemeen houden mijn brein en handen zich keurig aan het begrensde vak. Na verloop van -niet eens zo heel lange- tijd ben ik bij vak zestien en als ik achter me kijk ligt daar een nagenoeg maagdelijke oprit. Het werkt!! Ik heb mezelf overtroffen en ga met een tevreden gevoel een nieuwe kop koffie pakken (de eerste is koud). En morgen… nog maar acht vakjes te gaan.
Rosa Roos
Heb jij problemen om je te focussen? Ik (Anita) kan je begeleiden om jouw ‘eigen’ oplossingen te vinden. De workshop neurografie art….. is een super focus training die jou kan helpen om dingen te doen die eigenlijk gedaan moeten worden.
Lees meer over de workshop neurografie
Daarom sta ik vanmorgen met een mok koffie, veger en blik, tuinhandschoenen en een schilmesje voor een oppervlak van vierentwintig vierkante meter. Helemaal klaar om op mijn eigen unieke manier aan het karwei te beginnen.
Mijn manier is een hele speciale, ik begin namelijk altijd keurig netjes bij de voordeur met het heilige voornemen georganiseerd en systematisch naar de straat toe te werken. Helaas ontaard dat altijd in een kriskras geschuifel op mijn knieën omdat het volgende onkruidje dat mij opvalt nooit netjes in een lijn met de andere staat. En de visgraat bestrating van kleine klinkers helpt ook niet mee om het roer recht te houden. Als ik dan na lange, lange tijd bij de straat aankom en omkijk, blijkt dat ik de helft gemist heb en het beste weer bij de voordeur kan herstarten. Tegen die tijd doen mijn knieën zeer, protesteert mijn rug, heb ik het warm, is mijn koffie koud en mag het overgebleven onkruid van mij lekker blijven groeien en bloeien.
Dit jaar moet dat anders kunnen, als mijn brein het niet aankan om in rechte lijnen te werken moet ik het maar een beetje helpen. Van de buurkinderen krijg ik een stuk stoepkrijt en ik begin opgewekt mijn oprit in vierentwintig vakken van een vierkante meter te verdelen en te nummeren. Normaal blijft de helft van het onkruid staan dus het doel van vandaag is het onkruid vrij maken van de eerste twaalf vakken.
Ik ga vol goede moed aan het werk. Af en toe moet ik mezelf vermanend toespreken als ik een verleidelijk onkruidje in een aangrenzend vak wil pakken, maar over het algemeen houden mijn brein en handen zich keurig aan het begrensde vak. Na verloop van -niet eens zo heel lange- tijd ben ik bij vak zestien en als ik achter me kijk ligt daar een nagenoeg maagdelijke oprit. Het werkt!! Ik heb mezelf overtroffen en ga met een tevreden gevoel een nieuwe kop koffie pakken (de eerste is koud). En morgen… nog maar acht vakjes te gaan.
Rosa Roos
Heb jij problemen om je te focussen? Ik (Anita) kan je begeleiden om jouw ‘eigen’ oplossingen te vinden. De workshop neurografie art….. is een super focus training die jou kan helpen om dingen te doen die eigenlijk gedaan moeten worden.
Lees meer over de workshop neurografie
